“Toen mijn vrouw overleed, wist ik dat mijn kinderen en ik desondanks weer gelukkig konden zijn. Mits we alle emoties in ons lichaam zouden voelen.” 

Enkele weken na mijn geboorte werd ik langere tijd van mijn moeder gescheiden. Hierdoor ontwikkelde ik een vermijdend hechtingspatroon. In mijn volwassen leven uitte dit zich o.a. in bindings- en verlatingsangst. Dat leverde het nodige gedoe op in de relatie met mijn vriendin, die later de moeder van mijn kinderen en mijn eerste vrouw werd.

Als kind wilde ik al vader worden. Vadertje en moedertje spelen was mijn favoriete bezigheid en later-als-ik-groot-ben wilde ik 10 kinderen. Dat werden er uiteindelijk maar-liefst 4. Onze tweede dochter bleek een huilbaby die mijn vrouw en mij ’s nachts wakker hield. Ik had een veeleisende baan als trainer van ondernemingsraden, waardoor ik wekelijks 2 of 3 dagen en nachten van huis was om een meerdaagse conferentie te geven. Die combinatie van een veeleisende baan en een veeleisende baby putte me volledig uit.

Door de aanhoudende stress begon de verdrongen pijn uit mijn eigen vroege kindertijd los te trillen: ik kreeg woede uitbarstingen en huilbuien, zonder dat daar een directe aanleiding voor was. Het kwam zover dat ik midden in de nacht in een vlaag van machteloze woede en verdriet mijn babydochter woest wanhopig door elkaar schudde en tegen haar schreeuwde dat ze moest gaan slapen. Op dat moment realiseerde ik me dat ik met mijzelf aan de slag moest om een goede vader voor mijn kinderen te kunnen zijn. Voor mij was dat de aanleiding om bij het CICO in Utrecht met de healingopleiding te beginnen. Dat was mijn eerste cursus op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Mijn eerste stap op de avontuurlijke reis naar binnen.

Vervolgens werd ik in relatief korte tijd geconfronteerd met een burnout en het chronisch ziek worden van mijn vrouw.

Mijn grootste angst werd werkelijkheid toen eind 2007 mijn eerste vrouw overleed. Onbewust was ik daar al op voorbereid door de trainingen Omgaan met verlieservaringen die ik aan vrijwilligers in de terminale zorg gaf. Door die trainingen wist ik dat mijn kinderen en ik, ondanks dit grote verlies, weer gelukkig konden zijn. Mits we alle emoties die het verlies met zich meebracht zouden doorvoelen.

Het in mijn fysieke lichaam doorvoelen van alle emoties bleek echter een flinke uitdaging. Onze instinctieve reactie is namelijk om zowel van fysieke als emotionele pijn weg te gaan. Maar ik zocht en vond bij diverse mensen de hulp die ik nodig had om dwars door de rouw te gaan. Daarbij kwam ik niet alleen de primaire emoties van het verlies, maar ook de verdrongen emoties uit mijn vroege kindertijd tegen. En emoties die ik onbewust had overgenomen van mijn (voor)ouders.

Met name lichaamsgericht adem- en stem-werk en familieopstellingen hielpen me om ook deze secundaire en overgenomen emoties te doorvoelen en los te laten. En om een hele lading beperkende overtuigingen die ik hier onbewust aan gekoppeld had te transformeren. Daardoor ben ik gaandeweg een veel vrijer en blijer mens geworden, een betere vader voor mijn kinderen en een leukere man voor mijn tweede vrouw.

Wat ik nu zie, is dat pijn en plezier beiden bij het leven horen. En dat we in ons leven – onbewust – situaties aantrekken, die ons helpen om ons bewust te worden van delen van ons zelf die we onbewust onderdrukken of buitensluiten ofwel nog niet eerder nodig hadden. Door die tot dan toe onbewuste delen van ons zelf, bewust als deel van ons zelf te accepteren en integreren, groeien we in bewustzijn en worden we een heler mens.

Enkele jaren na het overlijden van mijn eerste vrouw kreeg ik regelmatig terugkerende huidklachten. De Vijf Biologische Natuurwetten van de GNM gaven me het inzicht dat – ondanks dat ik me al lang op geestelijk niveau met het verlies van mijn vrouw verzoend had en op zielsniveau het verdriet over dat verlies verwerkt had – er nog een aantal aan haar plotselinge overlijden gekoppelde trauma-sporen waren die regelmatig her-triggerd werden en daardoor op lichamelijk niveau voor huidklachten zorgden. Na de ontlading van deze trauma-sporen verdwenen mijn huidklachten als sneeuw voor de zon.

Wil je meer weten over mijn visie op persoonlijke ontwikkeling? Klik hier om meer te lezen.